ภาชนะดิน

ภาชนะดิน

(คำแบ่งปันในโอกาสลอยกระดูกของคุณแม่   ผมยืนในหนองน้ำต่อหน้าเครือญาติที่ยืนอยู่ที่ริมน้ำ)

(แปลจากภาษาอังกฤษ   สีน้ำตาลไหม้เป็นคำอธิบาย  สีเขียวมาจากพระคัมภีร์: Copyrights ℗ 2007 Hosanna and © 2002 Thailand Bible Society)

ร้องเพลง: พระเจ้ายิ่งใหญ่

ในพระคัมภีร์เปาโลเปรียบเทียบร่างกายของมนุษย์กับภาชนะดินว่า

⁷ แต่เรามีของล้ำค่านี้อยู่ในภาชนะดิน เพื่อให้เห็นว่า ฤทธิ์เดชอันเลิศนั้นเป็นของพระเจ้า ไม่ได้มาจากตัวเราเอง (2 โครินธ์ 4:7)

ร่างกายของเราเป็นภาชนะชั่วคราว   ภาชนะเหล่านั้นบรรจุจิตของเราแล้ว  ถ้าเราเป็นคริสเตียนมันก็บรรจุพระวิญญาณบริสุทธิ์ด้วยตามที่เปาโลเขียนไว้ว่า  ท่านทั้งหลายรู้แล้วไม่ใช่หรือว่าพวกท่านเป็นวิหารของพระเจ้า และพระวิญญาณของพระเจ้าสถิตอยู่ในพวกท่าน?  (1 โครินธ์ 3:16)

(ขณะที่ผมพูดต่อไปผมถือกระถางที่มีกระดูก  ผมค่อยๆ  ทำให้กระถางแตกจนเห็นกระดูกขึ้นมา  และผมก็ลอยกระดูกลงในหนองน้ำ   พูดเสร็จแล้ว  ผมก็ขว้างกระถางในหนองน้ำและร้องว่า   ท่านเป็นอิสระ)

ขณะที่เราดำเนินชีวิตภาชนะของเราถูกทำให้เป็นรอย  ถูกทำให้ร้าว  และถูกอ่อนแอลง   แต่ในระหว่างเวลานั้นจิตของเรามักจะเจริญเติบโตให้แข็งแรงมากขึ้นจมถึงความแข็งแรงของภาชนะไม่พอบรรจุจิตอีกต่อไป   ภาชนะจึงระเบิดออก   จิตก็เลยเป็นอิสระแต่จิตยังอยู่   เขารอคอยวันที่เขาจะได้รับร่างกายใหม่   ร่างกายใหม่นั้นจะมีความแช็งแรงมากร่างกายไหนๆ  ดังนั้นตัวนั้นคงจะอยู่ตลอดไป

เปาโลบรรยายร่างกายเหล่านั้นว่า (1 โครินธ์ 15:42-57)

⁴² การเป็นขึ้นมาของคนตายก็เหมือนกัน ร่างกายที่ถูกหว่านลงนั้นเสื่อมสลายได้ ร่างกายที่เป็นขึ้นมานั้นไม่เสื่อมสลาย  ⁴³ สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นไร้เกียรติ สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นมีศักดิ์ศรี สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นอ่อนกำลัง สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นมีพลัง  ⁴⁴ สิ่งที่ถูกหว่านลงนั้นเป็นกายเนื้อหนัง สิ่งที่เป็นขึ้นมานั้นเป็นกายจิตวิญญาณ ถ้ามีกายเนื้อหนัง กายจิตวิญญาณก็มีด้วย  ⁴⁵ ดังที่เขียนไว้ว่า "มนุษย์~ คนแรกคืออาดัม จึงเป็นผู้มีชีวิต" แต่อาดัมสุดท้ายนั้นเป็นวิญญาณผู้ประทานชีวิต  ⁴⁶ ร่างกายแรกนั้นไม่ใช่เป็นกายจิตวิญญาณ แต่เป็นกายเนื้อหนัง ร่างกายต่อจากนั้นจึงเป็นกายจิตวิญญาณ  ⁴⁷ มนุษย์คนแรกนั้นมาจากดินและเป็นมนุษย์ดิน มนุษย์คนที่สองนั้นมาจากสวรรค์  ⁴⁸ มนุษย์ดินคนนั้นเป็นอย่างไร มนุษย์ดินทั้งหลายก็เป็นอย่างนั้น มนุษย์สวรรค์คนนั้นเป็นอย่างไร มนุษย์สวรรค์ทั้งหลายก็เป็นอย่างนั้น  ⁴⁹ และเช่นเดียวกับที่เรามีลักษณะของมนุษย์ดิน เราก็จะมีลักษณะของมนุษย์สวรรค์  ⁵⁰ พี่น้อง ทั้งหลาย ข้าพเจ้าหมายความว่า เนื้อและเลือดไม่สามารถมีส่วนในอาณาจักรของพระเจ้า และสิ่งที่เสื่อมสลายไม่มีส่วนในสิ่งที่ไม่เสื่อมสลาย  ⁵¹ นี่แน่ะ ข้าพเจ้ามีความล้ำลึกที่จะบอกกับพวกท่าน คือเราจะไม่ล่วงหลับหมดทุกคน แต่จะถูกเปลี่ยนใหม่ทุกคน  ⁵² ในชั่วขณะ เดียว ในพริบตาเดียว เมื่อเป่าแตรครั้งสุดท้าย เพราะว่าจะมีการเป่าแตร และพวกที่ตายแล้วจะถูกทำให้เป็นขึ้นโดยปราศจากความเสื่อมสลาย แล้วเราจะถูกเปลี่ยนใหม่  ⁵³ เพราะว่าสิ่งที่เสื่อมสลายได้นี้ต้องสวมด้วยสิ่งที่เสื่อมสลายไม่ได้ และสภาพที่ต้องตายนี้ต้องสวมด้วยสภาพที่ไม่ตาย  ⁵⁴ เมื่อสิ่ง ที่เสื่อมสลายได้นี้สวมด้วยสิ่งที่เสื่อมสลายไม่ได้และสภาพที่ต้องตายนี้สวม ด้วยสภาพที่ไม่ตาย เมื่อนั้นพระวจนะที่เขียนไว้จะสำเร็จว่า "ความตายก็ถูกกลืนเข้าในชัยชนะแล้ว  ⁵⁵ โอ ความตาย ชัยชนะของเจ้าอยู่ที่ไหน?~ โอ ความตาย เหล็กในของเจ้าอยู่ที่ไหน?"  ⁵⁶ เหล็กในของความตายนั้นคือบาป และอำนาจของบาปคือธรรมบัญญัติ  ⁵⁷ สาธุการแด่พระเจ้า ผู้ประทานชัยชนะแก่เรา โดยพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา

ร้องเพลง: พระคุณพระเจ้า

66 ปีที่แล้วคุณพ่อซื้อที่ดินนี้   เขาอยากมีที่ดินแบบนี้เพื่อทุกคนจะได้มาเห็นความสวยของสรรพสิ่งของพระเจ้า   แต่ความสวยของที่ดินนี้สู้ความสวยของสวรรค์ไม่ได้   แม้แต่สรรพสิ่งรอคอยวันที่มันจะเป็นอิสระ

ข้าพเจ้าเห็นว่าความทุกข์ลำบากแห่งสมัยปัจจุบัน ไม่ควรจะเอาไปเปรียบกับศักดิ์ศรีซึ่งจะเผยให้แก่เราในอนาคต  ¹⁹ เพราะสรรพสิ่งที่ทรงสร้างแล้ว คอยด้วยความปรารถนาอย่างยิ่งให้บุตรทั้งหลายของพระเจ้าปรากฏ  ²⁰ เพราะว่าสรรพสิ่งเหล่านั้นต้องเข้าอยู่ในอำนาจของอนิจจัง ไม่ใช่ตามใจชอบของตนเอง แต่เป็นไปตามที่พระเจ้าได้ทรงให้เข้าอยู่นั้น  ²¹ ด้วยมีความหวังว่า สรรพสิ่งเหล่านั้นจะได้รอดจากอำนาจแห่งความเสื่อมสลาย และจะเข้าในเสรีภาพและศักดิ์ศรีแห่งลูกๆ ของพระเจ้า  ²² เรารู้อยู่ว่าสรรพสิ่งที่ทรงสร้างทั้งหมดนั้นกำลังคร่ำครวญด้วยกัน และเจ็บปวดแบบหญิงคลอดลูกมาจนทุกวันนี้  ²³ และไม่ใช่ เท่านั้น แต่เราเองด้วย ผู้ได้รับพระวิญญาณเป็นผลแรก ตัวเราเองก็ยังคร่ำครวญคอยการที่พระเจ้าจะทรงให้มีฐานะเป็นบุตร คือที่จะทรงไถ่กายของเรา  (โรม 8:18-23)

ถึงแม้ว่ากล่องนี้บรรจุกระดูกของภาชนะดินของคุณแม่   มันก็บรรจุคุณแม่ไม่ได้   คุณแม่เป็นอิสระแล้ว   เธอไม่ได้ติดกับร่างกายเนื้อหนังอีกต่อไป

เราจึงเฉลิมฉลองความเป็นอิสระของคุณแม่และคาดหวังวันที่สรรพสิ่งจะเป็นอิสระ   ขณะที่เราลอยกระดูกร้องว่า  คุณแม่เป็นอิสระ